“Su pane de sas animas” per ricordare Emiliano Puddu

Con antichi riti domestici i Sardi di Biella ricordano il giovane Socio recentemente scomparso a soli 34 anni

Emiliano Puddu mentre spinge la carrozzina del figlio appena nato“Est po custos motivos chi Emilianu nd’est cherfidu torrare in Sardigna, po suere sos cabigos de sa Terra chi at negadu su latte a tantos fizzos. E cussos cabigos Emilianu los at suttos po pagos annos, datu chi su Destinu crudele e sa falche messadora che l’at pigadu a trintabattoro annos”.

Sabato 4 luglio, alle ore 21, la Comunità di Sardi di Biella si riuniurà nelle sale del Circolo Su Nuraghe, in via Galileo Galilei, 11, per ricordare Emilano Puddu, scomparso sei mesi fa a soli 34 anni ad Atzara, il paese di origine in cui era voluto rientrare dopo una breve permanenza lavorativa a Biella dove era arrivato nel 2001, per lavorare, prima al lanificio Piacenza di Pollone, poi, con la crisi del tessile, come muratore.
Sarà un semplice antico rito domestico in sua memoria, proposto dai Soci e voluto dai tanti amici di Emiliano, testimonianza del suo carattere aperto, sempre disponibile, sorridente e gioviale.
Durante l’incontro verranno letti alcuni brani appositamete scritti in sua memoria a cui seguirà la lettura di una lettera fatta pervenire dalla moglie Antonella.
A fine serata, verrà offerto “su pane de sas animas“, i tradizionali dolci preparati per l’occasione.

Battista Saiu

Ricordo di Emilianu Puddu

nelle parole di Costantino Casula

Amigos de su Circulu Su Nuraghe, solu duas peraulas po bos mandare un’istrinta de manu forte dae custa terra collocada a is pes de sa Costa, unu monte chi dominat che Re, tra buscos de crecu, suergios, olias, bingias,padentes de mudegu, lentincu, lidone, iddostre, cussorgias e tancas cun funtanas de abba cristallina, ùe paschene baccas e vitellos, elveghes, procos e caddos.
Posta in d’un adde, b’est Atzara: una bella idda in mesu de sa Sardigna, in su Mandrolisai. Sa idda de Emilianu Puddu, unu fizzu de custa Terra chi comente tantos Sardos ad emigradu in Piemonte cun sa familia sua.
Po diversos annos a Biella ada agattadu tribagliu e tantos amigos continentales e ateros Sardos chi cun su Circulu de Su Nuraghe cumbatiana sa nostalgia de sa Terra issoro organizzendo festas e incontros culturales e issu, Emilianu, s’est fattu semper cherrere bene dae tottu ca fidi unu homine onestu, bonu e abile.
Nois ischimos ca semus Sardos che no b’at forsis un’ateru populu chi istimat sa Terra nadia comente a nois. Da ùe ada a dipendere custu amore chena lacanas? Forsis dipendet dae su mare, dae su sole, da sa luna, dae su silenziu profundu che regnat soberanu e chi nos faghede ontzi tantu pensare a su passadu e a comente semus oe. E pensende idimos dae nou is craberturas bezzas de sas domos nostras, su fragu de su fenu siccau, su puìne isciutu in carrelas de terra, ùe pizzinnos giogaimis currende e giochende mancari iscurzos e sena cazzolas.
Custu est su sentimentu de profunda nostalgia e de affettu chi su Sardu at po sa Terra chi l’at dadu sos nadales. Su sentimentu chi si proada cando semus partinde e sa nave in sas undas de su mare s’allontanat semper de piusu e sa costa sarda diventada un puntinu semper pius minore.
Su consolu chi si proat cando semus torrende a manu manu chi sa nave s’avvicinat, s’idede in s’orizzonte sas chimas de sos montes sardos, su profumu, su sole, su fenu, s’aria chi prenet sos prummones, sa terra, su pruine.
Su Filosofu Novalis naraìada ca s’homine in s’urtimu trettu de sa vida si torrada a unire cun sa natura, cun sa propria Terra, ma, nois Sardos semus semper unidos a sa Terra ùe semus naschidos, mancari lontanos. Est po custos motivos chi Emilianu nd’est cherfidu torrare in Sardigna, po suere sos cabigos de sa Terra chi at negadu su latte a tantos fizzos. E cussos cabigos Emilianu los at suttos po pagos annos, datu chi su Destinu crudele e sa falche messadora che l’at pigadu a trintabattoro annos dae sa buttega sua e dae sos brazzos de Antonella, sa muzzere e dae larentu, su pizzinnu sou.
Emilianu est torradu a sa terra nadìa e l’ada accoltu in sas intragnas suas po s’urtima orta.
Su toccu de sas campanas e su Rosariu in sardu chi azis cantadu cun don Gallu a Biella, o frades sardos chi sezis in cue, l’amus intesu dae noghe.
Impare a su tristu tocu de sas campanas nostras de Atzara nos semus totus unidos in s’umile pregadoria po dare s’urtimu saludu.
Caru Battista Saju, grazie dae coro po tottu su chi azis fatu, po s’azudu chi nos azis dadu e po s’onore chi azis resu a Emilianu Puddu.

Costantinu Casula

Nell’immagine: Emiliano Puddu mentre spinge la carrozzina del figlio appena nato.

Lascia un commento

Il tuo indirizzo email non sarà pubblicato.

Questo sito usa Akismet per ridurre lo spam. Scopri come i tuoi dati vengono elaborati.