Mannigos de memoria a su Circulu sardu de Biella – S’italianu furiara obbligatoriu in iscola – si s’intendenta fueddendi in sardu si ponenta dusu in italianu.

Fairi prasceri a si torrai agattai in paricisi po fueddai (faeddare, po cuntentare tottu sos limbazzos), in Limba sarda campidanesa e logudoresa amustuarasa po dasa imparare tottu ei duasa.
Eusu piagau sa prommissa de ciccai de tenni allutu su foghiteddu po su sardu, acciungendi fattu fattu arrogusu de linna; si chistionara de su chi si boliri comenti atrèssara, e si poriri sartai de unu argumentu a s’atru, su chi contara esti a fueddai in sardu, e immoi chistionausu.
Zelinu Pusceddu de Biddanoa Forru… “candu fudia pippiu pitiu, teniat unu cincu o sesi annus, nonnu mi ingoliara a su sartu e candu furiara ora de mi torrai a mandai a domu, zerriara a Paulina, su cani, da cumandara: “bai, accumpangianci su pippiu a domu”. Partestusu, Paulina ainantis e deu infattu finzasa a domu; bessiara nonna a mi arrigoli e narara a su cani de torrai anche su meri, e torraiara a furriai”.
Pigara sa paraula Cesare De Sotgiu … s’ammentara ca in sa scola elementari tenianta dusu maistus, unu fera sa traduzioni de su sardu a s’italianu (ai cussus tempus, meras s’italianu no du cumprendestusu), po du fai intrai in conca mellusu e impressi a “memorizzare”, nanta in italianu, fadianta esempiusu: «Sa “o” in italianu este cun s'”h” candu boliri nai: “uggere” (sorreggere), “tènnere” (tenère), “hada” (avere)».Continua a leggere →