Rosariu per zio Agostino Angotzi

Come annunciato, questa sera alle ore 20, nella chiesa di s. Carlo di Pavignano (Biella) si è tenuto su Rosariu cantadu in memoria di zio Agostino Angotzi nella trigesima dalla scomparsa (5 gennaio 2008), ospiti del parroco don Petre Nicu.
Il nostro cappellano don Ferdinando Gallu ha guidato la preghiera di suffragio e tenuto le meditazioni in limba. Per l’occasione sono state tradotte in sardo le parole di papa Benedetto XVI “per la Quaresima 2008” che sono state distribuite ai presenti, con testo italiano a fronte.
In chiusura, sono stati intonati i Gosos de N.S. de Oropa.

Battista Saiu


Meditazione in limba

Peraulas de su Paba Beneittu XVI – Pro sa Caresima de s’annu 2008

Gesucristu s’este fattu poveru pro a bois (2Cor 8,9)

Caros frades et sorres!

1. Onzi annu sa Caresima nos dada, dae sa Provvidenzia, s’occasione de connoscher prus a fundu ite cheret narrer et cantu balet essere cristianos, et nos ispinghet a iscoberrer sa misericordia de Deus pro chi diventemus nois puru prus misericordiosos cun sos frades nostros. In su tempus caresimale tres suni sos impignos ispecificos chi sa Cheja si preoccupat de proponnere che cumpanzos in custu caminu pro benner noos interiormente: suni sa pregadoria, su deiunu, sa limosina. Hocannu, comente si faghet semper pro sa Caresima, mi cherzo frimmare a riflectere a subra de sa prattica de sa limosina, chi este a beru sa manera de aggiuare chie este in su bisonzu e, in su mantessi tempus, unu exercitiu de sa via ispirituale pro nos liberare dae s’attaccamentu a sos benes de su mundu. Cantu est forte s’allectamentu de sos materiales, et cantu devet esser forte sa detzisione de no los idolatrare, Gesucristu lu narat in manera jara: ” non podides esser servidores de Deus et teraccos de su dinari” (Lc 16,13). Sa limosina nos aggiuat a binchere custa tentatzione chi torrat semper, et nos educat a nos abbizzare de sa nezzessidade de chie t’este accussu et a fagher parte a sos atteros de su chi tenimus pro grascia de Deus. A custu miran sas pedidorias fattas pro sos poveros, chi si faghen in totue in su mundu. E gai a sa purificatione interiore s’aggiunghede unu gestu de comunione cun sa cheja, comente suzzediada già in sa cheja de sos primos tempos. Santu Paulu n’de narat in sas litteras suas a propositu de su pedire pro sa comunidade de Gerusalemme (cfr 2 Cor 8-9; Rm 15,25-27).

2. Comente insinzat s’Evangeliu, de sos benes chi tenimus nois no semus meres, ma amministradores: no’ este chi lo devimus ritennere comente una propriedade solu nostra, ma comente instrumentos chi Deus nos hat dadu pro chi nois fettemus bidere e ponnere a sa proa, sa provvidentzia de Deus Babbu tottu poderosu, a su prossimu nostru. Gai nos ammentat su Catechismu de sa Cheja Cattolica, sos benes de su mundu hana unu preju sotziale, comente affirmat su prinzipiu chi sos benes sunt destinados a tottu cantos sos homines. (cfr n. 2404).
Giaru este s’avvertimentu de Gesus in s’ Evangeliu a chie tenet e manizat pro a isse ebbia sas richesas de sa terra.
Adainnantis a totta sa zente, e b’ind’hat meda, chi hat bisonzu de tottu, chi faghed sa famine, sonant che briga manna sas peraulas de Santu Giuanne: “Si carcunu tenet richesas de custu mundu et, bidende su frade in su bisonzu, li tancat in cara sa gianna de su coro sou, comente faghet s’amore de Deus a istare in isse (cussu coro)?” (1 Gv 3,17). Pius giara ancora este sa giamada a faghere parte de sos benes in sos istados in ue sa zente este in maggiorantzia cristiana, pruite sos cristianos devent torrare a contu a Deus de tuttu sos chi patini in su bisonzu, abbandonados. A los succurrere est unu dovere de giustiscia, prima et non solu de caridade.

3. S’Evangeliu narat comente fagher sa limosina cristiana: devet esser cuada. “No devet ischire sa manu manca ite faghet sa manu deretta” narat Gesus, “pro chi sa limosina tua restet segreta” (Mt 6,3-4). Pagas peraulas innanti haiat nadu chi pro no arriscare de perdere sa ricumpensa de Deus niun si devet bantare de su bene chi hat fattu (cfr Mt 6,1-2). Sa preoccupatione de su discepolu este chi tottu torred a majore gloria de Deus. Gesus nos avvertit: “Gai risplendat sa lughe ostra daenanti a sos homines, a pro chi potant bidere sas operas bonas bostras e dìana gloria a su Babbu ostru chi este in sos chelos” (Mt 5,16). Devimus fagher onzi cosa a gloria de Deus e no nostra. Chi custu nos accumpanzet, caros frades et sorres, onzi gestu de aggiudu a su prossimu, abbaidendenos dae nos fagher bidere nois mantessi. Si fattende un’atzione bona no ponimus comente iscopu sa gloria de Deus e su bene de sos frades, ma abbaidamus chi torret a s’interessu nostru ebbia o puru a su plausu nostru, nos ponimus fora de sa logica de s’Evangeliu. In sa moderna sotziedadde de s’immagine devimus abbizzare cun attenzione, ca custa tentatione torrat semper. Sa limosina segundu su’Evangeliu no este “filantropia”, amore umanu: este pius a prestu sa manera bera de sa virtude teologale chi faeddada de caridade, virtude chi narat de si convèrtere a s’amore de Deus e de sos frades, a imagine de Gesucristu chi, morende supra de sa rughe, s’est dadu tottu pro a nois. ¿Comente faghimus a no ringratziare a Deus Babbu tottu poderosu pro tottu cussas personas chi, a sa muda, attesu meda dae sos lughidos appentos de sa comunicatione moderna de custa soziedade, in custu ispiritu, sustenini cun generosidade su prossimu in sas difficultades de sa vida? Paga cosa ti ‘n de torrada si regalas sos benes tuos a sos anzenos, ma su coro tou si n’de antat de vanagloria: millu pruite non andat a chircare riconnoschimentos de sos homines pro sas operas de misericordia fattas chie ischidi chi Deus biede in su segretu e in su segretu, a s’accùa, t’ada a ricumpensare.

4. Ispinghende nos a considerare sa limosina cun ojos chi idene pius a fundu, a pius de su materiale, s’Iscrittura sacra nos insinzat chi b’est pius gosu, dende a sos ateros chi rezzinde (cfr At 20,35). Cando faghimos sas cosas cun amore nois semus sa veridade de Deus: fattos no pro nois mantessi, ma pro Deus e pro sos frades (cfr 2 Cor 5,15). Onzi orta chi pro amore de Deus partimus sos benes nostros cun su prossimu in difficultade, nois faghimus sa proa chi sa pienesa de sa vida nos benit dai s’amore dae sa caridade e tottu no nde torrat che beneditione: nos sentimus in paghe, cuntentos in coro et galanas in s’ispiritu. Su Babbu tottu poderosu chi est in sos chelos sas limosinas nostras las ricumpensat cun su gosu sou. De pius: santu Paulu narat chi, in mesu a sos fruttos de sa limosina, b’este puru su perdonu de sos peccados. « Sa caridade – iscriede isse – covòccada peccados meda (1 Pt 4,8). Sa Liturgia de sa Caresima lu repetit cun frequentzia: Deus nos dada sa possibilitade de esser perdonados. Fagher sa parte a sos poveros de sa roba chi tenimus nos preparat a retzire custa prenda. So pessende a cuddas personas chi sentini su pesu de su male chi hana fattu et gai si sentini attesu dae Deus, pienos de timore et gasi no ‘bi la faghen a lu pregare. Sa limosina, pruite nos giughet affacca a sos atteros, nos affaccat puru a Deus e podet essere su mediu pro nos torrare de abbereru e fagher paghe cun Deus et cun sos frades nostros.

5.Sa limosina nos educat a esser generosos in sa caridade. Santu Giuseppe Beneittu Cottolengo fidi solitu a raccumandare: “Non contedas mai sos dinaris chi regalades, pruite deo naro sempre goi: si fattende sa limosina, sa manu manca non devet ischire su chi faghet sa manu deretta, sa deretta puru non devet connoscher ite faghet issa mantessi” (Detti e pensieri, Edilibri, n. 201). A propositu, prenu meda de significadu este s’episodiu evangelicu de sa battìa chi, povera in canna, bettat in su tesoro de su tempiu “tottu cantu teniat pro vivere” (Mc 12,44). Sa moneda sua, minore et chena significadu, nde essit comente unu simbolu chi faeddat meda et propriu: custa femina battìa a Deus li dada nono itte li avanzat, nemmancu sa roba chi tenet, li dada ite este, issa mantessi, totta canta.
Custu fattu est inseridu in sa narratione de sas dies luegamente prima de sa passione e morte de Gesucristu, isse chi, comente narat Santu Paulu, s’est fattu poveru pro nos arricchire cun sa povertade sua(cfr 2 Cor 8,9); isse s’este dadu tott’isse mantessi pro a nois. Sa Caresima, finzas cun sa pratica de sa limosina nos ispinghet a sighire s’esempiu sou. A s’iscola sua podimus imparare a fagher donu de sa vida nostra in tottu, imitendelu resessimus a esser disponibiles, non solu a dare carchi cosa de su ghi tenimus, benesì nois mantessi. ¿S’Evangeliu intreu no intrat tottu in s’unicu cumandamentu de sa caridade? Sa pratica caresimale de sa caridade est tando unu mediu pro connoscher a fundu sa vocatione nostra de cristianos. Candu su cristianu s’offerit gratuitamente, in de badas, tando isse est testimonzu chi sa lezze de sa vida no la faghet sa ricchesa materiale, ma s’amore. Est s’amore chi dat valore a sa limosina; s’amore chi inspirat modos diversos de fagher donos, comente unu podet et in cales conditiones este.

6. Caros frades et sorres, sa Caresima nos invitat a nos proare, a leare forza ispirituale, cun sa pratica de sa limosina, pro crescere in caridade et pro riconnnoschere Gesucristu in sos poveros. In su libberu de sos Attos de sos Apostolos nos narant chi Pedru apostolu a s’istroppiu chi pediat sa limosina a sa gianna de su tempiu l’hat nadu: “Oro e prata non de tenzo, ma su chi appo ti lu dao: in su numen de Gesucristu, su Nazarenu, pesadinde et camina” (At 3,6). Cun sa limosina nois damus carchi cosa de materiale chi est solis unu sinnu de sa prenda pius manna chi podimus fagher a sos atteros in s’annuntiu e sa testimoniantia de Gesucristu: in su numene sou b’este sa vida bera. E tando custu tempus de Caresima siat tempus de s’ifforzu nostru personale e comunitariu pro sighire Gesucritu e fagher testimonianzia de s’amore sou. Maria, mama e teracca fidele de su Segnore, pottat ajudare sos cristianos in su “gherramentu ispirituale” de sa Caresima cun sas armas de sa pregadoria, de su deiunu, et de sa pratica de sa limosina, pro arrivire a sa festa de Pascha rinnovados in s’ispiritu. Cun cust’auguriu dao totu cantos bois sa beneditione Apostolica.

dae su Vaticanu, 30 Santu Aine 2007
BENEDICTUS PP. XVI

Lascia un commento

Il tuo indirizzo email non sarà pubblicato.

Questo sito usa Akismet per ridurre lo spam. Scopri come i tuoi dati vengono elaborati.