“Quando canna e manico di scopa eran cavalli da corsa” – Jogos de s’antigoriu: pipias de tzapulu, a perdas, a casella, a bardunfula, su circu, a cuaddus fortis, a luna monti, a is birillias, coratzada, tzach’e poni, a mamacua, a s’aciapa, a cadiredda, a s’aneddu, a sedatzeddu e, puru is mannus, a barrallicu
A is piciocheddus de oi, chi tenint donnia cosa po jogai, at a parri inpossibili chi nosu puru, a piciocheddus, si podessimus ispassiai cun is jogus nostrus poberitus opuru cun joghitus fatus de nosu e totu sene ispendi dinai.
Ci fiant jogus fatus de is maschiteddus, fatus de is femineddas e giogus fatus in pari. Is prus piticus jogànt a “cuadd’e canna”, una canna o unu manigu de iscova, fiant cuaddus curridoris.
Is femineddas si fiant is “pipias de tzapulu”. Cu s’aggiudu de is sorris mannas o de sa mama, cun itzapulus becius trogaus e cosius a pari si fiant carena, conca, bratzus e cambas. Cun sogas de lana de colori poi si fiant ogus, nasu e buca; is pilus fiant fatus de lana niedda o di arraffa. E cun cussu joghitu passànt dis intera a fai bistireddus e totus i manixus de domu. Is prus matucheddas jogànt a “perdas”, cincu perdas lisas de ampulai e arregolli cun abilesa o a “casella”. Una figura scrita in terra cun s’ inghisciu o unu teluaciu: doxi casellas cuadradas chi acabanta cun d’una mesutunda, su “celu”. S’abilesa fiad de ghettai “s’impiastra”, una perda strecada, de sa primu casella a sa de doxi e andendi, dogna borta, a peincareddu, a ndi dd’arregolli e torrai agoa sen’e tocai cun su pei is arrigas.
I maschiteddus teniant prus iscioberu. Passamus merìs interus a jogai a “bardunfula”. Nosu dd’as comporamus in su stangu de senno’ Campana ma ci fiat chini, cun d’un’arrogu ‘e linna, si dda fiat a solu, traballendi cun s’arresoia e allisendidda cun d’unu arrogu de imbirdi, e una punta de puncia po bicu. Is mellus fiant fatas de ollastu o di arrideli, linnas tostadas chi apoderànt beni su provu de is cumpangius chi circanta de dda sperrai cun sa propria. Sa bardunfula si fiat girai in d’unu circu fattu in terra de innui non ndi depiat bessiri. Is atrus circànt de dda spingi a foras cun s ‘atroculu: boddiri, “piscai” sa bardunfula girendi, cun sa manu, e iscudendidda a pitzus de s’atra, o de dda sperrai cun sa propria. Si sa bardunfula fiat “cerridora” no abarràt in sa pinta e intzandus si depiat cravai una tacia in su cucuru po dda podi armudiai.Continua a leggere →